Αφηγούμαστε την προφορική ιστορία των Πειραιωτών μέσα από παλιές φωτογραφίες!
Η Φιλολογική Στέγη Πειραιώς προσκαλεί όσους διαθέτουν παλιές φωτογραφίες που έχουν σχέση με τον Πειραιά και κρύβουν ανθρώπινες ιστορίες που αξίζει να καταγραφούν να τις μοιραστούν μαζί μας.
Η Φιλολογική Στέγη Πειραιώς προσκαλεί όσους διαθέτουν παλιές φωτογραφίες που έχουν σχέση με τον Πειραιά και κρύβουν ανθρώπινες ιστορίες που αξίζει να καταγραφούν να τις μοιραστούν μαζί μας.
Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε προσεχώς μία έκθεση με τίτλο «ΟΙ ΠΕΙΡΑΙΩΤΕΣ». Το συνοδευτικό κείμενο της φωτογραφίας που θα αποτελέσει επεξηγηματικό υλικό στην έκθεση δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 200 λέξεις. Αποστολή φωτογραφιών-ιστοριών μέχρι 20 Οκτωβρίου 2024. E-mail : demivini@yahoo.gr pireorama.blog@gmail.com
Ακολουθεί υπόδειγμα επεξηγηματικής ιστορίας:
Ο παππούς μου, Ευάγγελος Περλίδης κρατάει στον ώμο του μια βαριοπούλα, το μοναδικό εργαλείο που είχε στην κατοχή του δηλωτικό της ανείπωτης φτώχειας του.
Το λερωμένο πουκάμισο ,τα λιωμένα παπούτσια και μια γόπα που καίει στα δάκτυλά του συμπληρώνουν την εικόνα μιας ένδειας που αποτελούσε την καθημερινότητα των προσφύγων βιοπαλαιστών του μεσοπολέμου. Σίγουρα δεν θα πλήρωνε για ένα τέτοιο «ενθύμιον».Η φωτογραφία ήταν για τα αρχεία καταχώρησής του το 1925 από την Επιτροπή Αποκατάστασης ως αστός πρόσφυγας που έκανε μεροκάματα σε οικοδομές.
Ο παππούς μου δεν ήταν απλώς ένας ακόμη πρόσφυγας από τη Σμύρνη ανάμεσα στο ενάμισι εκατομμύριο προσφύγων της Μικρασιας. Ήταν επίσης ένας από τους λίγους αιχμαλώτους επιζώντες των τουρκικών ταγμάτων αιχμαλωσίας του 1922. Όταν με τη συνθήκη της Λωζάνης περί της επιστροφής των κρατουμένων αμάχων έφτασε πια ζωντανός νεκρός τον Ιανουάριο του 1924 στο νησάκι του Αγιου Γεωργίου Σαλαμίνας, στο λοιμοκαθαρτήριο, έψαξε να βρεί την Κατίνα που αγαπούσε από τη Σμύρνη.Την ανακάλυψε στο Τουρκολίμανο στον καταυλισμό των προσφύγων, και στήσανε μαζί το σπιτικό τους σε μια αυθαίρετη παράγκα στο Χατζηκυριάκειο που καταστράφηκε το 1941 από τον βομβαρδισμό του Πειραιά.
Αρχείο Δημητρίας Βήνη
