Άρθρο του Δημήτρη Καπράνου
Καλημέρα σας…
εστια, ΣΗΜΕΡΑ…
Ας κρατήσουν οι χοροί, λοιπόν…
“Εγώ, παππού, για μια στιγμή, νόμισα ότι είχε περάσει και το 2024 και μπήκαμε στο 2025” μου είπε η εγγονή μου.
Τί σημασία έχει, για μια κοπελίτσα δεκατεσσάρων ετών ένας χρόνος περισσότερο ή ένας λιγότερο!
Είναι βέβαιο ότι τα κορίτσια-και τα αγόρια- σ’ αυτές τις ηλικίες βιάζονται να μεγαλώσουν…
“Τι λες, βρε Σταματίνα! Κι εγώ νόμιζα ότι μόνο μετά τα πενήντα είναι σαν να περνούν τα χρόνια δυο-δυό” της λέω και συνέχισα να κόβω την Βασιλόπιτα.
“Εχει δυο χρόνια να μου πέσει το φλουρί”, είπε η μικρή, που είχε καλομάθει, καθώς πριν κόψουμε την Βασιλόπιτα είχαμε “ξύσει” ένα αμύγδαλο και ξέραμε σε ποιό κομμάτι έπρεπε να “τύχει” το νόμισμα! Αλλ αφ’ ότου πήγε η μικρή στο Γυμνάσιο, τα “στημένα” κόπηκαν με το μαχαίρι! Κυριολεκτικώς!
“Νά’ το, παππού, να’ το!” φώναξε η μικρή γεμάτη χαρά.”Να είσαι πάντα τυχερή μικρή μου!” της είπα, βέβαιος ών ότι την τύχη θα την χρειασθεί οπωσδήποτε στον κόσμο ο οποίος διαμορφώνεται υπό πολύ πιο δύσκολες συνθήκες απ’ ότι ο δικός μας…
Κι εμείς; Εμείς, που έχουμε περάσει τα πρώτα “ήντα” και βλέπουμε τα χρόνια να περνούν όπως τα βαγόνια του συρμού στο μετρό; Εμείς, θυμόμαστε το πόσο τυχεροί σταθήκαμε!
Θυμόμαστε ότι ζήσαμε “την τελευταία Ελλάδα”, χωρίς “εντοπισμό και διάσωση προσφύγων -μεταναστών”, χωρίς πόλεμο, χωρίς βομβαρδισμούς, χωρίς αδελφοκτόνο σφαγή.
Τυχεροί, που ζήσαμε την Ελλάδα των Ελλήνων, την Ελλάδα που ο Μάνος Χατζιδάκις ύμνησε με την μουσική του υπό τον γενικό τίτλο “Ελλάς, η χώρατυων ονείρων”.
Τυχεροί, που ζήσαμε τον Πειραιά και την αθήνα πολύ πιο καθαρές, με λιγότερο κόσμο και χωρίς τις στραιές των αλλοδαπώψν και των αστέγων, που έχουν αλλάξει τον χαρακτήρα των πόέων μας.
Τυχεροί, που ζήσαμε τους μεγάλους ηθοποιούς, τα γεμάτα με καλοντυμένο κόσμο θέατρα, τα κέντρα διασκεδάσεως με την μουσική σε φυσιολογική ένταση, τα καταστήματα με λογικές τιμές.
Τυχεροί που ζήσαμε τα βράδυα των εορτών ντυμένοι “με τα καλά μας”, μέσα στο σπίτι, που έλαμπε από πάστρα και νοπκοκυριό. Χωρίς τηλεόραση, με το ραδιόφωνο στο σαλόνι και το τραπέζι στρωμένο,μετά το φαγητό, με την πράσινη τσόχα για να αρχίσει το “πάρτα όλα”, η “τριανταμία” αλλά και αργότερα, το πόκερ και η περίφημη “πόκα”, με τους ”κούκους” και τα “α βολοντέ” της.
Πάει και η πρωτοχρονιάτικη χαρτοπαιξία! Γιατί να παίξεις χαρτιά την πρωτοχρονιά όταν παίζεις όλο τον χρόνο λαχεία, προ-πο, τζόκερ, λόττο, στοίχημα και ένα σωρό άλλα -ελεύθερα πλέον- τυχερά παιγνίδια;
Τυχεροί, που ζήσαμε τις γυναίκες με “τρουά-καρ”, με “ντε -πιες”, με “μαντώ”, με “Ταγιέρ”, αλλά και εμάς, με κοστούμια θερινά, χειμερινά, “ντεμί-σαιζόν”, με γιλέκο, με “καμπάνες”, με “κουφόπιετες”, με γραβάτες πολύχρωμες, με εκείνα τα υποκάμισα με τους τεράστιους γιακάδες!
Τυχεροί που χορέψαμε! Από τσάμικα και συρτά μέχρι “ντίσκο”! Χορέψαμε “χάλι-γκάλι”, “μάντισον”, “τουίστ”, “σουίνγκ”, “ροκ εντ ρολ”, “μπόσα νόβα”, “σέικ”, “τσα-τσα”, “μάμπο”, “γιάνκα”,“σάμπα’, “σάλσα”, “τανγκό”, “βαλς”.
Και τί δεν χορέψαμε, αλήθεια! Και χορεύουμε ακόμη, μόλις μας δοθεί ευκαιρία και μας κοιτάζουν οι νεότεροι και απορούν, αν εν ζηλεύουν!
Ας κρατήσουν οι χοροί, λοιπόν, όπως εκήρυξε ο Διονύσης ! Γεροί να είμαστε και όλα τα άλλα, γίνονται!
Αρχική δημοσίευση: Εστία
